Narimo mesam mesem sajak seneng atine. Ora maido, sedhelo meneh bakdho qurban. Sasi sing tansah diarep-arep, sakliyane sasi poso. Narimo pancen bunggah amargo wedhuse sing cacah pitu wes lemu-lemu tur awake sehat. Sapine cacah loro yo wis cukup umur. Kabeh wedhuse wes poel, tanpo cacat tur awake ginuk-ginuk. Ora maido, wong saben ndinone diculake neng kebon sing sukete dhuwur, ijo tur subur. Narimo pancen sregep, kanggo wedhuse direwangi nandur suket neng kebon tur ajeg nyirami amargo kethigone pancen dhowo ora ono udan.
Karo nyawang wedhuse sing podho nggayemi
suket, Narimo mbayangke bakalan nyekel duwit sing akeh cacahe. Menowo wedhus
siji diregani sejutapitungatus seket,
wedhus limo cacahe bakalan payu wolungyuto pitungatus seket. Durung menowo
sapine yo payu. Duwit sing akeh banget
cacahe tumrap Narimo sing rung tau nyekel duit akeh. Narimo pancen wes duweni
rencana ameh ngedhol wedhus lanang sing cacahe limo. Wedhus wadhone loro
bakalan di openi maneh, kanggo jagan bodho qurban tahun ngarep.
“Mo..Mo….Narimo….le..?” Mboke
Narimo cincing jarit marani anake lanang sing lagi mesam-mesem
nyawang wedhus sing isih mangan suket. “Bocah kok di celuk ora nyauri. Mo….”
Narimo njondel. Kaget krugu
suworo mboke sing banter. Mripate
nyawang mboke sing isih cincing jarit karo plerak pleruk sajak muntap.
“Kowe ki ngopo? Koyo wong ra ngenep.
Mesam mesem dhewekan karo nyawang wedhus. “
simbok mentheleng weruh anake
lanang ora ngrewes babarblas.
PLAK…!
“Aduh! Simbok ki ngopo tho. Salahku
ki opo kok di sabet,” Narimo ora trimo, arep nesu ning ora sido mergo weruh
mboke isih ngowo kayu ceklekan uwit munggur sing dowone sak lengen bocah.
Tangane ngelus-ngelus pupune sing semburat
abang mergo disabet kayu garing.
“Salahku opo? Lha bocah kok ra
ngenah. Diceluki wong tuwo kok ra ngrewes. Kowe ki ngopo nguya nguyu koyo bocah
kenthir?”
Narimo mesem,” Woalah mbok. Aku ki
jek nyawang wedhus-wedhusku kui lho. Kok
sajak enak temen mangene. Coba simbok gatekke. Wedhusku lemu-lemu tur sehat. Bakalan dadi duwit gedhe
kui mbok.” Wangsulane Narimo karo ngematake wedhuse sing saiki wiwit podho
turon amargo kewaregan.
“Wis, rasah kakean caturan. Kono
simbok dijupukke kayu . Simbok arep olah-olah, kayune ra cukup.”
“Sedhelo meneh wae yo mbok. Aku sik
ngematke wedhus ki lho,”
“Lha kowe nek isoh nahan luwe yo
rapopo. Rasah dijupukke kayu.”Wangsulane simbok banter karo klepat, menyat. Simbok mangkel
tenan amargo ora digagas.
“Yo..yo, mbok. Tak jupukke.” Narimo
mlaku karo mecucu. Wedi menowo mboke tambah nesu. Ciloko. Iso ora bakalan mangan sore.
*
“Pripun pak Kaji?”
“Ngaten Yu Parti. Kulo mriki amargi badhe wonten
perlu. Tahun meniko ingkang badhe daftar kurban naming wonten lembu, tur ming
setunggal mawon. Lha meniko malah tasih kirang tiyang setunggal. Amargi nembe
pikanthuk tiyang enem. Mendho nggih mboten wonten. Kulo mireng Narimo kaliyan
panjenengan badhe dherek kurban. Menawi
saestu, ngapunten menawi saged mbok dherek urunan kurban lembu kemawon.
Kersanipun genep tiyang pitu.”
Yu Parti nyawang pak Kaji Iral
kanthi kebak pitakon. Dhewekan jan-jane orapatiyo mudheng sing dikarepke tamune. Ngerti pak kaji ora rumongso nek sing duwe
omah binggung, simbok nyawang Narimo. Dhelalah pas Narimo ya lagi nyawang
simbok kanthi kebak pitakonan.
“Nggih pun, yu. Kulo tak pamit
riyin. Mangke menawi pun wonten keputusan, panjenengan kabari mawon njih. Ten
Nanang, ketua panitiane ngih saged.”
Simbok karo Narimo nguntapke kondure Kaji Iral tekan teras.
“Asem tenan ki. Aku di kerjai Afin
karo Hafid. Awas nek mengko
ketemu, sido tak mamah-mamah gundule,” Narimo
katon getem-getem, anyel. Dheweke kelingan telung dino kepungkur jagongan karo
Afin lan Hafid. Kawit SD Narimo pancen konco kenthel karo Afin lan Hafid.
Sedino-dino senengane dolan bareng. Nganti
tamat SMA cah telu iku isih kerep dolan bareng. Pas lagi gojekan kae, Afin cen nyindir Narimo
dadi jurangan wedhus ning kok pelit, ora gelem melu kurban. Dhelalahe si Hafid yo melu nambahi omongane
Afin. Narimo pancen kembrongot atine, trus sesumbar nek arep kurban. “Asem tenan
ki. Aku dudu wong cethil yo cah. Titenono mbesuk aku arep kurban. Ben kowe
melek mripatmu, ora nuduh aku uthil.” Omongane Narimo karo mencak-mencak. Afin,
Hafid ora nesu malah nguyu lakak-lakak sajak ora percoyo karo nguneme Narimo.
“Kowe ameh kurban tho, le? Kok ra
ngomong karo simbok?”
“Iki pokale cah-cah gendheng kae
kok, mbok,” wangsulane Narimo banter
karo ngemu nesu.
“Lho, nek iyo yo rapopo. Simbok
malah seneng. Kit mbiyen simbok wis ngakon awakmu melu kurban. Wong yo sapi
karo wedhusmu kui akeh tur yo apik-apik. Mbok ora didodol kabeh. Siji wae nggo
kurban,” ngono pratelane simbok nguliahi
anake lanang sing uthil. Senajan ingon-ingone akeh, nanging Narimo ora gampang
waweh. Itungane memet tenan. Wis makaping-kaping simbok ngakon anake melu
kurban, nanging Narimo ora ngrewes.
“Simbok ki ono-ono wae. Wong
wedhusku durung akeh kok kon kurban. Sih akeh wong sugih. Kae lho mbok. Jurangan Sastro sawahe pirang-pirang
hektar. Ra gelem melu kurban. Cethil tenan,” saurane Narimo karo ngemreneng.
“Lha wong uthil mbethithil kok mbok
contoni. Wong ra umume ngono kok. Rasah tiru-tiru. Nek kowe meh kurban, yo
kurban wae. Nek ra gelem yo uwis, rasah kakean alesan. Dasar cah uthil!” simbok muni-muni karo mecucu. Ora
kurang-kurang lehe mbujuk Narimo.
“Yoben,” saurane Narimo lirih, wedhi
menowo simbok krugu.
*
Seminggu meneh idhul kurban. Wis
akeh sing dho moro meyang omahe Narimo kanggo ngenyang wedhuse. Durung ono sing
kedaden, mergo Narimo masang rego sing luwih dhuwur soko rego pasaran. Narimo
nyakin menowo wedhuse bakal payu, paling ora mengko menowo
bodhone kurang telung dino. Saben dino Narimo tansah ngelus-ngelus
wedhuse karo dijak guneman koyo ngomong karo kancane wae. Simbok nganti sepet
weruh anake lanang.
*
“Mbok…simbok….mbok….”
Tratap. Simbok gage-gage metu meyang
mburi marani Narimo.
“Ya Alloh, kowe ngopo, le,” ujare
simbok kaget weruh Narimo gulung koming karo tuding-tuding kandhang wedhus sing
kosong mlompong. Raine pucet koyo ora
ono gethihe. Awake gemeter.
Simbok thenger-thenger mudheng kenopo Narimo koyo wong edan.
Kandhange wedhus kosong, ora ono isine babar blas. Kamongko mau bengi isih
krugu suwarane wedhus gembrak gembrek.
“Wedhusku mbok..wedhus….” suarane
Narimo ilang amargo ketutup tangise sing gero-gero.
“Mulo tho le…” simbok ora tekan
nerusake guneman. Rasane ora tego weruh Narimo katon gelo.
Esuk
iku omahe simbok dadi layatan. Tonggo teparo podho teko ngayem-anyemi Narimo
supoyo ikhlas lan sabar.
Simbok treyuh nyawang Narimo. Mugo-mugo Narimo biso
sinau karo musibah sing diadhepi. ***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar